تو که نبودی ستاره ای نداشتم تا برایش شب ها ، آوای ناله سر کنم.
ستاره ها مدتهاست هرچه شعر میگویم ، از من دوری میکنند و من ناگزیر میشوم تا ترانه های بی صاحبم را برای تو سر دهم... سردی و برودتی که مدتهاست خون کمرنگ و بی رمقم را لای انگشتانش فشار می دهد، با تو که باشد مرا هم رها میکند...دلم میخواهد تا جان دارم بنویسم و تنها تو بخوانی و هرزمان که خسته شدی سر روی شانه های منتظرم بگذاری تا من هم با تو خالی شوم.
دلم میخواهد بعد از مدار صبح تو را ببویم... وقتی اشک های بی گناه و معصوم تورا با دستان لرزانم از گونه های غرق اشک پاک کنم ، برای نماز صبحم وضو نمیخواهم. بعد از تمام تاریکی های زمین که تاریکی شعرهای مرا ، درون خود می بلعد ، تا آخرین نفسهای شعرم تو را غزل می کنم.
میخواهم نامم تنها اسمی باشد که در دفتر عاشقانه هایت به ثبت میرسد.
میخواهم مالک همیشگی روشنی قلبت باشم و هرگاه تنها شدی تورا ببینم و تنهاییت را با سر انگشتان مرطوبم پاک کنم. هنوز زلالی نی نی چشمانت را زیارت نکرده ام... هنوز دست هایم از لمس دستانت سیراب نگشته است. تازه در کوچه آشنایی بودم که تو اسمم را روی اولین درخت حک کردی و همانجا قسم خوردم مرد مردانه عاشقت بمانم...
میدانم این روزها پر از دلتنگی منی!
خودخواهی نمیکنم باور کن من از تو لبریزتر از دلتنگی ام و تنها امید دست های تنهای من ، نفسهای گرم توست که مرا گرم میکند و من اینجا ، فقط شعر میخوانم تا تو بیایی و من هم وصال را تصور کنم... اینجا ، شب ها هنوز هم با خاطره ندیدنت خوابم را بهبود میدهم و چشم براه تو هستم تا وقتی می آیی گل های سر نکشیده در قلبم را بپایت پرپر کنم و منتظرم تا صبحی بیاید تو را ببینم و دستان زخمی از تنهاییت را با بوسه هایم مداوا کنم. باور کنی یا نه دیگر چه فرق میکند؟ من تنها مسافر جامانده از زمانم تا اینجا بمانم و تورا به بهشت بی غصه بدرقه کنم.
میدانم اگر بیایی سراچه کوچه دلم غرق نوری عجیب میشود و من چشم براه تو خواهم ماند و تا آنروز ـ که میدانم نزدیک است ـ ستاره ها را بیدار خواهم کرد..
آسوده بخواب دلبرم!!!
"پری" کوچک بی ادعا ، کوچه ها را آذین بسته است...